Zorg verlenen in coronatijd
Zorg verlenen in coronatijd
Of ik ‘even’ wat wilde schrijven over hoe het is om in deze coronatijd te werken… Ik denk: ‘Natuurlijk wil ik dat! Doen we!’ Want daar is genoeg over te schrijven. Van helpen videobellen tot aan vakanties en ‘krengen van zusters’ toe… Lees maar mee!
Een (in)spannende tijd
Het eerste wat in me opkomt is ‘inspannende tijd’.
Waarom?
Omdat alles in de eerste week het nog wat onwerkelijk was maar het voor mij pas echt duidelijk werd hoe ernstig het was toen we geen bezoek meer mochten ontvangen…
Bezoek betekent alles voor onze bewoners. Het gemis is eerst nog te overzien en uit te leggen aan de meeste mensen, maar naarmate de tijd vordert wordt het zichtbaar wat het met de bewoners doet.
Ook wij als verzorgenden en verpleegkundigen missen het contact.
Een echtgenote die normaal iedere dag komt die zegt dat we haar tweede thuis zijn geworden, zit nu ook alleen.
Zijn we dan ook drukker dan anders? Nou en of! Het kost meer tijd, er zijn geen vrijwilligers en de familie die ons vaak ondersteund met bijvoorbeeld koffie delen en voor gezelligheid zorgen die missen we enorm.
Ik kreeg de vraag of we zelf bang zijn om Corona te krijgen maar we zijn veel banger dat wij degene zijn die het binnenbrengen. Ondertussen maken we ook lol onder elkaar met de collega’s… We maken een filmpje voor een collega die trouwt en vervolgens huilen we even samen met een bewoner en haar dochter mee omdat er een keuze gemaakt moet worden wie er op bezoek mag komen. Het is een emotionele achtbaan waarin we samen zitten en waarbij we gelukkig zijn dat we elkaar als collega’s ondersteunen.
‘Krengen van zusters’
Dan komt de vraag op of er ook een mogelijkheid is voor beeldbellen. “Om elkaar toch te kunnen ontmoeten, maar dan via een scherm? Goed plan! Doen we!”
De mobiele telefoon wordt aangevraagd en door onze locatiemanager snel geregeld.
Binnen no time belden de meesten dagelijks er worden filmpjes van de kleinkinderen op de app gezet en zo blijven we verbinden.
Op een avond zit ik met een bewoner te beeldbellen met zijn vrouw. Ze vraagt of de zusters nog een beetje lief voor hem zijn.
Meneer zegt: “De zusters, dat zijn krengen.”
Je begrijpt het al, ik schrok me een hoedje…Gelukkig vroeg zijn vrouw door en zei “Ze zit toch naast je?” Waarop meneer antwoord: “Nee zeg, dat is geen zuster, da’s onze vriendin!”
Opgelucht en met een warme glimlach haal ik adem. Wat een compliment voor onze zorg voor hem.
Vakantie
Het gemis bij de familie is groot en wij kunnen het zien maar weten niet hoe het echt voor iemand is om zo lang van elkaar gescheiden te zijn…Gelukkig hebben we de mantelzorg ondersteuners die naast ons ook intensief contact hebben met familie. Dat maakt dat er rust is en vertrouwen.
We hebben ook een fijne tuin en een tijdlang prachtig weer… Onlangs zaten we buiten onder grote parasols en was de Corona ver te zoeken…Een bewoner zei: ”Het lijkt wel alsof we op vakantie zijn” Nou dan is de missie weer geslaagd en zo houden we het met elkaar vol.
Gelukkig mogen we inmiddels weer bezoek ontvangen en lijken dingen weer langzaam terug te gaan naar ‘het oude’. Maar het zal nooit meer zo worden als het was.
Laat we vooral om blijven zien naar elkaar en elkaar (weer) opzoeken. Want alleen samen slaan we ons hier doorheen!
Hou vol en heb het goed met elkaar weer!
Groetjes Esther Hek,
Verzorgende IG Polluxlaan De Meent