Verzorgende I.G. enthousiast over de ouderenzorg

Om met de deur in huis te vallen. Het is maandag 7.00 uur en mijn werkdag start. Eerst even de overdracht van de nacht lezen en dan naar de dagdienst.  Om 7.15 uur zijn de taken verdeeld en ieder gaat zijn/haar route lopen voor deze dag.
“Succes wensen we elkaar als we gaan beginnen. Het is al een aantal dagen extreem warm weer en we hebben met elkaar afgesproken om 9.00 uur samen wat te drinken en te overleggen hoe de dag verloopt en waar we elkaar kunnen ondersteunen, 10 minuutjes en we zijn weer op pad”.

Rond 8.15 uur word ik gebeld door mijn teammanager, ze vertelde over een mail die ze had ontvangen van de afdeling “Recruitment”, met de vraag “ken jij een VIG-ger die een blog kan/wil schrijven over haar werk. Wat haar aanspreekt, waarom de ouderzorg leuk is, of gewoon een dagje uit haar week”. Denk er maar over na zegt mijn teammanager.  Ik stuur je de mail wel even door dan kun je dit rustig even doorlezen.

Thuisgekomen na mijn werkdag was ik nieuwsgierig en heb mijn laptop opgestart om de mail te gaan lezen. Het leuke vond ik eraan het schrijven van mijn teammanager naar mij en ik citeer:

Hallo Yvonne,
Je zojuist gesproken en volgens mij ben jij een bevlogen mens die dit wel zou kunnen. Je zou er over nadenken dus bij deze. Voor meer informatie kun je contact opnemen met de afdeling “Recruitment”  Na het lezen van dit mailtje dacht ik “Hier kun je toch geen NEE op zeggen”. Ik voel me vereerd dat ik hiervoor gevraagd ben.

Ik zal jullie vertellen, ik heb nog nooit een blog geschreven. Op school vroeger wel een opstel geschreven en dat vond ik toch zo vervelend dat gedoe dacht ik toen……Een blog vanuit mijn visie over wat er zo leuk en dankbaar is in mijn werk bij Charim.
Nou hier komt het dan mijn blog…
Pfff….Oeps….Uhh…Wat ga ik schrijven/vertellen, hoe begin ik. Papier op tafel gelegd, pen in de hand en schrijven maar.
!!!!Tjonge jonge…, het werken gaat me toch beter af. Hoe ga ik dit op papier zetten en wat ga ik nu vertellen. Te beginnen met een titel Tja??? Ga ik deze blog nu schrijven met mijn uniform aan of uit. Humm.. En zie er is een titel ontstaan..

Met uniform aan of uit
Eerst even vertellen wie ik ben en wat voor werk ik in de zorg doe en dat al zo’n 26 jaar. Daar gaat ie.. dan.
Ik ben Yvonne Ockeloen, ben 52 jaar jong en ben nu werkzaam als Vig-er bij de organisatie Charim op de locatie “Spathodea” te Zeist. Ben daar begonnen via een detacheringsbureau zo’n anderhalf jaar geleden en sinds oktober 2016 een vast contract.
Vanaf mijn eerste werkdag werd ik warm ontvangen door de medewerkers van Spathodea, mijn collega’s nu. Een zorgzaam en behulpzaam team die mij een vertrouwd gevoel gaven en nog steeds geven. Ken je het gevoel dat je er al jaren werkt en in werkelijkheid net ben begonnen. Dat gevoel had ik.

Ik zal je eens vertellen over het huis Spathodea, zo krijg je een idee over waar ik werk. In het huis wonen zelfstandige bewoners zonder zorg, er zijn bewoners die gebruik maken van de thuiszorg en er zijn bewoners die onder de categorie basiszorg vallen. De basiszorg bewoners hebben een  indicatie ZZP 4 of hoger. Een huis met veel variatie in zorg maar ook collega’s zo hebben we er helpenden, verzorgenden i.g. en verpleegkundigen  die de afdeling en de bewoners continuïteit en kwaliteit kunnen geven. Geen dag is hetzelfde. Het leuke is dat we zorg leveren bij de bewoners in hun eigen appartement in hun eigen wereld heeft met hun eigen leefgewoontes.

Een lach, waardering en een fijn gesprek. Ik heb leuk en dankbaar werk, ik kom als verzorgende i.g. bij de bewoners thuis. Het is steeds weer anders en dat maakt het zo bijzonder. Sommige bewoners help ik met het wassen/douchen aan/uitkleden en anderen hebben alleen medicijnen nodig of wondverzorging. Het is werk met veel verantwoordelijkheid waarin ik echt iets kan betekenen voor de bewoners.
Het werken bij Spathodea vind ik erg prettig. Zo leer je alle bewoners kennen en de bewoners zien vertrouwde gezichten. Je weet wat er speelt en dat geeft een gevoel van vertrouwen. Je geeft natuurlijk in eerste plaats zorg, maar voor mij hoort daar meer bij. Met een lach binnenkomen, rust brengen, echt luisteren als de bewoners hun verhaal doen.

Als klein meisje wilde ik operatie assistente worden. In mijn tiener jaren hoorde ik verhalen van mijn moeder die in de thuiszorg werkte en sprak mij toen erg aan hierdoor ben ik in de vakantie ook dit werk gaan doen in de thuiszorg. Het werd mij duidelijk dat de zorg voor mij het beste was. Iemand die op een operatie tafel ligt daar kun je geen luisterend oor voor zijn en na de operatie zijn het de verpleegkundigen die de persoon hun zorg gaan geven. Dus de beslissing was snel genomen. Op 25 jarige leeftijd ben ik me gaan scholen van helpende tot wat ik nu ben geworden een Vig-er. Geen dag heb ik hier spijt van gehad.

Mijn werk geeft me een gevoel van vrijheid en voldoening, ik kom echt bij de bewoners thuis in hun appartement, stap steeds een nieuwe wereld binnen en de bewoners vinden het fijn als ik kom. In mijn werk hebben we tijd voor een praatje of iets extra’s hoor….dat hoort er gewoon bij.