(G)een ingewikkelde zaak
Het is 10 uur in de ochtend als ik de kamer van een cliënt in loop, laat ik haar mevrouw Jansen noemen. Ze zit in een statige stoel bij het raam. Argwanend en uitdagend tegelijk kijkt ze me aan, alsof ze zeggen wil ‘en wat kom jij hier doen?’
Als ik haar vraag waar ik haar mee kan helpen kijkt ze me geërgerd aan “ach, wat een domme vraag, haar benen natuurlijk!” Demonstratief steekt ze haar beide benen naar voren….
Tsja, dat ziet er inderdaad niet goed uit, ik zie fors oedeem en veel pleisters. Op de vraag wat de huisarts had gezegd over zwachtelen, reageert ze alsof ze door een wesp gestoken is. “Begint zij nou ook al over die nare lappen?”zie je haar denken. Mevrouw Jansen vertelt uitvoerig over hoe vervelend die zwachtels zitten. Ze zijn veel te dik, waardoor ze haar schoenen niet meer past. Bovendien heeft het helemaal geen zin, want haar benen zijn nou eenmaal zo dik…
Ik ga er bij zitten en vertel haar waarom die zwachtels voor haar juist zo belangrijk zijn. Ik leg haar uit hoe het binnen in die benen werkt, dat bij het ouder worden de vaten het vocht niet meer zo goed omhoog kunnen pompen. En dat het goed is om juist veel te lopen met de zwachtels, omdat dit de spieren stimuleert en zo helpt het vocht weer omhoog te krijgen….Tegelijkertijd snap ik heel goed dat zij dit allemaal als vervelend ervaart en dat vertel ik haar ook.
Heel langzaam zie ik mevrouw Jansen ontdooien. Mijn verhaal wekt blijkbaar vertrouwen…
Ik probeer te achterhalen wat voor haar belangrijk is, zodat zij het zwachtelen beter kan accepteren.
Even later zwachtel ik mevrouw haar beide onderbenen in. Ondertussen praten we wat over de dingen die haar maar ook mij bezighouden.
Wanneer ik klaar ben vraag ik haar hoe de zwachtels zitten. Tot mijn verbazing zegt ze ‘ze zitten nu best lekker!’. Mijn dag is weer goed!
Telkens weer zie ik dat communicatie en vertrouwen van levensbelang zijn om de zorg goed te laten verlopen. Met communiceren bedoel ik heldere afspraken maken, met de cliënt maar ook met je collega’s. In de overdracht, zodat een ieder weet wat er moet gebeuren, maar ook door tijdige evaluatie en de zorg bij te stellen waar dat nodig is. Een gelijkwaardige relatie tussen cliënt en hulpverlener is hierbij nodig; alleen als je de cliënt serieus neemt zal deze de behandeling ook serieus nemen.
Meta Andriesse werkt als gespecialiseerd wondverpleegkundige binnen Zorggroep Charim