Over rozengeur, toveren en kanjers: meelopen bij de Amandelhof
Donderdag 19 mei was het zover: ik mocht een dagdeel meedraaien op de PG-afdeling van Amandelhof in Zeist. Voor mij als moderator van de community PGGM&CO, vind ik het niet meer dan logisch dat praktijkervaring in de verpleeghuiszorg erbij hoort. Hoe kan ik anders de bewondering die ik voor jullie werkzaamheden heb testen? Precies! Ik neem jullie graag mee in mijn bevindingen op deze, voor jullie doodnormale, maar voor mij bijzondere dag.
Meer ogen en oren
Na een gesprek met Auke, teamleider, en een tour door de nieuwe snoezelkamer, word ik overgeleverd aan EVV’er Esther die net in de huiskamer een bewoner helpt met haar ontbijt. Ze praat honderduit, maar verliest geen moment de aandacht voor alles en iedereen om haar heen. Gedurende de dag begin ik me af te vragen: Hebben verpleeghuismedewerkers meer ogen en oren dan ‘normale’ mensen? Ik kan niet anders dan respect opbrengen voor de manier waarop de medewerkers op deze afdeling alles in de gaten houden, iedereen de aandacht geven die hij of zij nodig heeft, maar ondertussen wel doorgaan met het werk. Want er moet veel gebeuren op een dag.
Rozengeur
Ik vraag of ik alsjeblieft aan het werk gezet kan worden en er verschijnt een twinkeling in de ogen van Esther. Ze weet wel iets: helpen met het opruimen van de nieuw binnengekomen inco’s. Tijdens het bijvullen is collega Sylvia bezig met het opruimen van de sterk ruikende vuilniszakken. Op mijn vraag naar de geur is het veelzeggende antwoord: ‘Welke geur?’. Esther legt uit dat je op een gegeven moment aan de geur herkent welke bewoner een nieuwe inco nodig heeft. Het werk van een zorgmedewerker gaat niet over rozen(geur), onbaatzuchtiger werk dan dit bestaat er bijna niet.
Toveren
Na een spel van de activiteitencoördinator met zachte ballen is de tijd aangebroken voor een warme lunch. De bewoner die ik help met eten, slikt niet uit zichzelf en bewaart alles in zijn wang. Met veel aanmoedigingen en af en toe een slok water slikt hij mondjesmaat de happen die ik hem geef door. Terwijl het mij niet lukt om één bewoner zijn bord leeg te laten eten, hebben Esther en haar collega’s in dezelfde tijd de tafel gedekt, hebben 13 bewoners hun lunch achter de (kunst)kiezen en is alles weer afgeruimd. Ik denk dat ze kunnen toveren.
Kanjers
Alles wat ik zie en alle gesprekken die ik heb vertellen mij: dit is niet zomaar iets. Het contact met deze doelgroep is zo bijzonder. De vrouw die mij vleit door steeds weer te zeggen dat mijn oorbellen ‘Schattuuug’ zijn, de man die alles maar verwarrend vindt en de vrouw die zeker weet dat ze gisteravond pas is aangekomen op deze afdeling terwijl ze er in werkelijkheid al vier jaar zit, ze hebben me allemaal geraakt. Net als de kanjers die naar ze omkijken, al hun liefde stoppen in de zorg en zichzelf bijna vergeten.